Ռոմիկ Սարդարյան / Մնացած կյանքի համար

 

 

ՄՆԱՑԱԾ ԿՅԱՆՔԻ ՀԱՄԱՐ

Ստվերները սահելով արտաքսվում են մութ հադես։

Նրանք լքել են մարդկանց և իրերին անանուն,

- Գլխիվայր են արտածում - և՛ ամոթույք, և՛ երես։

 

Բաց դոներում Հադեսի - կրակներից կուրանում՝

Նրանք թողնում են հավերժ իմ պատկերը իրական

Եվ վիհերում հանդեսի մահվան հետ են նույնանում։

 

Նրանց հասու են խառնակ գաղտնիքները սրտերի,

ՄՏքի ընթացքը թաքուն - որ արարքի չգործված,

Եվ մնացյալ իմ կյանքի ուղին՝ անհայտ ու թերի։

 

Հար ու նման են նրանք հուրիաներին չարաշուք,

Օր ետևում են միշտ մեգ վրիժառու մոլուցքով –

Ու կրում են իմ հոգու հոգնած պատկերը անշուք։

 

Հրմշտելով իրարու՝ ահագնանում են, հորդում

Ստվերները պահերի ամիսների ու տարվա,

Ստվերները դարերի, կյանքի֊ - մահվան, ու՝ մարդու։

 

Ստվերներից ամպերի կյանքն է դաոնում-֊ հոսանու՛տ,

Որ այլակերպ տեսքերով վանում է ինձ -ինձանից,

Եվ տեսիլքները իմ վեհ - Ստիքսի մեջ պարտակում։

 

 

Եվ կեսօրն է բզկտում մարդկանց արտերը -հիմա՛,

Եվ արևները դաժան հրահույլեր են նետում։

-Անշեջ հրդեհ կլինի, հրո ավեր ֊ հրե մահ։

 

Աստվածային մեծ Սիրո ստվերն է լոկ հապաղում՝

Ոգու շարժումը ծածկած լայն թևերով իր բացված,

Կյանքի համար մնացած - բացված դուռն է սքողում։

 

Աստվածային Արարման Լույսը ալիք առ ալիք

Աչքից հեռա է պահում - Սիրո Տեսիլքը լուսե

Ու սուրում է դեպի սոսկ իրեն հայտնի մի Գալիք։

 

Ստվերները սահելով արտաքսվում են Մութ Հադես,-

Նրանք լքել են մարդկանց և իրերը բազմանուն՝

Դարձել՝ կյանքից - քարավան,

մահվան թափոր ու հանդես։

 

ՁՈՆ

 

Ես կանգ չառա երբեք,

Ես կանգ չառա–

Ո՛չ մահի դեմ իմ անհեթեթ,

Ոչ կյանքիս դեմ՝ սառած։

 

Չեղավ ուղեկիցս՝ Սերը իմ Մեծ,

Սակայն թևեցի՛ ես իր մեծ հետքով,

Սարմինս կեղծ եղավ, Սիրտս՝ անեղծ,

Կյանքը էսպես անցավ։ Հենց իմ կողքով։

Ես կանգ չառա երբեք, ես կանգ չառա՛,

Մահի-կյանքի առջև իմ անհեթեթ –

Կապրե՛մ մյուս կյանքում,– Ապրե՛մ եթե,

Ովքեր պիտի իմ Սիրուց կառչեն։

 

ԵՐԿՈՒՍՏԵՔ

 

1

Հայրենիքս պատուհա՜ս է,

Զավակն եմ իր - ու տհա՜ս եմ,–

Չենք հանդիպում մենք իրարու –

Մենք անհա՜ս ենք։

 

2

Ես՝ իմ երկրի ելևէջի՜ն –

Թիթեռի պես։

Գամված էջին –

Խաչյս՜լ եմ, Տե՜ր։

 

Ես զավակն եմ հիմա վերջին,

Ով հլու՜  է իր հասկ կանչին։

Հիսուսիդ պես

Խոոչյա՜լ եմ, Տե՜ր։

 

Խաչյա՜լ եմ, ես

Հիսուսիդ պես։

 

Միջուկային անձրև

 

Մեր թախիծն է թոթափում և իր ձայնը - տանիքին –

Անչափ ծանոթ անձրևի ծանոթ ձեռքը ծերացած,

Եվ մենք քայլում ենք նորից, և մեր ընթացքը կրկին

Այս անձրևի կապույտից ու թացից է բաղկացած։

 

Տանիքների ձայնն է - արդ - ուղեղներին ուղղված –

Սլաքները անձրևի խոցոտում են սիրտը մեր,

Ինչ է ուզում ջուրն էլի - և ում կողմից է հղված –

Գիտենք  - քայլում ենք սակայն - փնտրտելով

Սեր ու Տեր։

 

Պոետ չենք մենք - (երկուսով) - չենք վիճարկում

կյանքն էլի,

Չենք որոնում ինձ ու քեզ - մանանաներ, որ չկան –

Այս են - ջրերը աղի -  և ջրերն այս՝ անալի ֊

Որ եղել են անցյալում ու դեռ նորից պիտի գան։

 

Ի՞նչ են ուզում մեզանից այս տարերքները ծանոթ,

Մա՞հ են բերում, թե՞ շիջման բերկրանքներ են անտեղի,

- Ե՜կ մերկանանք նորից - նոր, նորից լինենք անամոթ,

Թող մարմինները մեր մերկ ա՛յս անձրևը աղտեղի։

 

Մարմիններիս վրա նուրբ - լույսն է շիջած - Աստծու,

Նրա պատգամը վերին (օ՜, կաթիլներ սրբազան) –

Անձրևի դեմ արձակված մարմիններս են թևածում –

Եկվոր Ադամ ու Եվա -  մարգարիտներ բյուրհազար։

 

Մեր թախիծն է թոթափում և իր թույնը– տանիքին –

Անչափ ծանոթ անձրևի ծանոթ ձեռքը ծերացած,

Շոշափուկնե՜ր երկարող - Ավերումի կարիքի,

Եվ նիզակնե՛ր բյուրհամար - որ հակվում են՝

Ցա՛ծ, Ցա՛ծ, Ցա՛ծ։

 

Աղոթք Մորս համար

Սայրս աղոթեց,

Եվ եկեղեցին խոսեց Սորս ձայնով_։

 

Պահպանիր լույսերի մեջ

Մորս հոգին,

Սո՜ւրբ Տիրամայր,

Լույսերիդ մե՜ջ պահպանիր,

Քանզի

Երբ չարչրկում էր կյանքը խավարում –

Մարմինը իր,– Մարիամներիդ նման,

Քո լույսը նրա աչքերի մեջ

չմարեց;

Պահպանի՜ր մորս հոգին

Լույսերիդ մեջ,

Սու՜րբ Աստվածածին,–

Միջնորդ եղիր Որդուդ՝

Տիրոջ առջև,

Որ քեզ երկինք առավ։

…Եվ երբ հնչի կանչը վերջին,

Թալ որ հա՜ռնի մարմինն իր խոնջ

Լուսե ա՛յն պատկերով,

Որ տեսլանում է երազներիս...

Եվ օրհնյա՜լ լինես դու, բարի՜ Տիրամայր.

Որ կա՜ս հավերժորեն

 Տիրոջ կողքին –

Եվ Տիրոջ լույսերի մեջ։

Հանուն Հոր

Եվ Որդու

Եվ Սուրբ Հոգու...

Պահպանիր լույսերի մեջ

Մորս հոգին

Լույսերիդ մեջ պահպանիր,

Մա՜յր մեր – Աստվածածին, -

Խաչով - առանց խաչի։

 

 

ՀՈՐՍ

 

1. ՀՈՐՍ ՇԻՐՄԱՔԱՐԻ ԱՌՋԵՎ

 

Վերը երկինք է,

Քիչ ցած՝ բարդին,

Նրա տակ՝ շիրմաքար ննջող,

Կանգնել եմ՝

Աչքերիս մեջ ցող,

Վերը երկինք է,

Քիչ ցած՝ բարդին։

 

Հուրհրում է

Ալը վարդի,

Եվ թափում է Արևը՝

Շո՛ղ,

Վերը երկինք է,

Քիչ ցած՝ բարդին,

Նրա տակ՝ շիրմաքար ննջող։

                       1961 թ.

 

2. ԳԻՇԵՐ

(Տրիպտիխ հորս հիշատակին)

 

1. Աղմկի՛ր, ի՛մ գիշեր,

0՜, մեղմի՜ր հուշերս

Ամեհի։

Բացասի՛ր լռության

Բռնությունն ու սաստի՛ր

Քո մահին։

 

Աղմկի՛ր, հի՛ն գիշեր,

Ւ՛մ գիշեր

Ամեհի։

 

2. Վայրընթաց-վերընթաց՝

Գնու՜մ եմ գիշերով,-

Սև երակ կա բացված

Սև տրոփ՝ գիշերում։

 

3.Այրվու՜մ են հուշերը,

Խաոնվու՜մ գիշերին–

-Չի± վառվի գիշերս,

Կսփոփվի՞ գիշերով:

 

Հեռացում

Գնել Շահնազարյանին

 

Խանդաղատանքն անանձնական

Ելավ ելման - փոխվե±ց մի բան,

Փոխե±ց մի կյանք։ - Մի հարցական

Խաղաղվեց մի պատասխանով։

 

Քո դեմ - ծովն է մակընթացվում

(Ընդերքն այնպե՛ս եշտ է բացվում),

Ո՞ւմ է անհուն խորխորատում

Ահագնացող ալիքն ուզում...

 

Եկ հեռանանք այս ջրերից,

Հողն է կայուն ու կարեկից -

Դատարկ բան է հուզումնալից

Պահը, որ չի տևում կյանքում։

 

Այս ջրերից - այս բիրտ քամուց

Պատգամ չկա։ - Կա մի պտղունց

Պահաբաժին:– Հոգնած մի կուրծք,

Եվ պատրանք, որ էլ չի հուզում։

 

Հարալեզներն հիշողության –

Խարխափում են վիհում մթան. –

Ջրահեղձնե՜ր սառած ու թաց

Խեղդված մռայլ հուշածովում։

 

 

Լռություն

 

Մեծ լռությունը բույսն է գիշատիչ,

Որ ներծծում է էությունս պարզ -

Եվ հագենում է պատիճ աո պատիճ։

 

Նրա թերթերի ստվերների մեջ

Եվ առէջքների աչքերում կանաչ –

Չեմ պահվի երկար - չեմ մնա անվերջ։

 

Լռությունն ահա ինձանով է լի,

Եվ հաշտ - սահում են ավիշները - վեր,

Այնտեղ, ուր մեկ են անցյալ ու գալիք։

 

Լռությունը իմ բույսն է գիշատիչ –

Նրա թերթերը պոկում եմ մեկ - մեկ,

Որ էությունս - հապաղի մի քիչ։

 

24-Ի ՀԱՐՑԵՐ

 

Ես վշտակիր չեմ եղել ֊ ու բոցեղեն բնույթ –

Ու հղել եմ իմ ցեղին - բառեր անդեմ - աննյութ։

Ես իմ վշտերն եմ կրել - բայց՝ ծվարած հույսեր­ -  

Ե՛վ ուղեղում իմ ջահել, և՛ սրտիս մեջ ծեր։

Ես դոներ չե՛մ բախելու - այս ի՞նչ դուռ է իմ դեմ,

Ո՞ւր է վայրը անանուն, որ չի՛ կոչվի եդեմ։

Ո՞վ անուններ հնարեց - և աշխարհներ - բառե,

Մինչնարեկյան ի՞նչ Նարեկ ոգեկոչեց - բառեր։

Ի՞նչ է անունը նրա - կա՞ր - և կգա՞ նորից –

Մի միածին, մի միակ - որ չի՛ ծնվի - մորից։

Միջօրեի պահ

 

Լոաահետքե՛ր, սաղարթների ստվերում սև,

Խայտե՜ր զվարթ, նշանակնե՜ր պատգամների,

Միջօրեի ա՜րևն է ձեր ցանցը հյուսել,

Որ մեղսավոր հույզեր գերի։

 

Նույնացե՛լ են չորս ծագերը մեռյալ պահի,

Սևեռվե՜լ են տիեզերքի սրտի վրա.

Տաք ծառերի լռության մեջ ամառային

Պա՛հը պիտի հսկի նրանց։

 

Թեթև մի հև՛ք, թևաբախման ջերմի՛ն հպում,

Հավաստում են՝ վաղանցիկ չե՛ն Կարոտ ու Սեր

Եվ ափսոսանք, որ Անմահներն են սոսկ ապրում՝

Սաղարթների ստվերներում - լոաահետքե՜ր...

 

 

ԱԼԱՎԵՐԴԻ

(էքսպրոմտ ասված Երևանում)

Ես կգնամ Սանտ-Յագո դե Կուրա...

ԼՈՐԿԱ

 

Ախ, գործերս վատ են, Աստվա՜ծ,

Թողնեմ, գնամ Ալավերդի...

Ու ըսպասեմ էնտեղ, կամաց,

Իմ երկրային հետին հերթին։

 

Ու հենց հասա Ալավերդի՝

Կլավանա՜ կյանքս,

Գիտեմ՝

Կպոկվե՜մ իմ դաժան հերթից.

Ալավերդաց

Ուղիղ

Եդեմ։

 

 

Մենք միասին ենք քայլում

 

Ծխնելույզների ուրվագծերը

Հսկա ռետինով մեկը մաքրել է գորշ ձյուներից։

Ջրհորդանները գրկել են կարմիր գույնը սառույցի։

Տրորում ենք մենք

Հին ստվերները ծխնելույզների,

Ու իրար սեղմված

Քայլում ենք գորշ ձյան ճանապարհներով։

 

Գորշ ձյուն,

Հոգնած ձյուն,

Գորշ ձյուն,

Գորշ, գորշ ձյուն։

 

Երբ մեր մեջ մեռավ արևի ոգին,

ու երբ չմեռանք նրա հետ մեկտեղ,

Մենք չհնչեցրինք

Այդ երկու բոթը գուժող մի հնչյուն.

Սեղմվեցինք իրար,

Մի վերջին անգամ սեղմվեցինք իրար

Ու լուռ քայլեցինք

Գորշ ձյան հոգնաբեկ ճանապարհներով։

 

Գորշ ձյուն,

Հոգնած ձյուն,

Գորշ ձյուն,

Գորշ, գորշ ձյուն։

 

Եվ երբ մենք մի պահ խղճացինք իրար,

Ցրտից չորացած ուղեղները մեր

Խուլ տրտնջացին։

 

Ջրհորդաններից կարմիր` սառույցի կտորներ ընկան։

Մենք խոնարհեցինք գլուխները մեր

Ու իրար սեղմված

Քայլեցինք գորշ ձյան ճանապարհներով։

 

Գորշ ձյան,

Հոգնած ձյուն,

Գորշ ձյուն,

Գորշ, գորշ ձյուն։

 

 

ԳԵՂԵՑԻԿ

 

Գեղեցիկ եք, վարդե՛ր, գեղեցի՛կ ես, ի՛մ կյանք

Գեղեցիկ ես, արդեն, օ՜, մեծ սիրո պատրանք,

Ի՛նչ հրաշք է, Աստված, ի՛նչ հրաշք է, որ կանք –

Մենք այս գիշեր…

 

Գեղեցի՛կ եք, մարդի՛կ, մնացե՛ք ձեր հեռվում,

Գեղեցի՛կ եք, ասաղե՛ր, որ անփույթ եք վառվում,

Գեղեցի՛կ եք, հուշե՛ր, որ մեռնում, չե՛ք հառնում –

Հենց ա՛յս գիշեր։

 

Գեղեցի՛կ ես և դու, իմ մենություն, հիմա՛,

Գեղեցի՛կ ես, տեսի՜լք, որ թվում ես անմա՛հ,

Գեղեցիկ ես և դու֊, օ՜, հեռավոր իմ մահ –

Օ, ա՛յս գիշեր։

 

 

 

 

 

 

 

Պտտահողմ

 

... Մարդու քանի՞ սերունդ կանի –

Մի հրաժեշտն աստեղային...

ՀՈՎՀ. ԹՈԻՄԱՆՅԱՆ

 

Կգա՛ իմ պահն աստեղային։–

Գետնած սքեմն աբեղայի,

Չվող թոչնի ճիչով անփույթ՝

Կհամբառնեմ երկինքն իմ մութ։

 

Դաշնության մեջ, այս ճահճադեմ

Իմ հլության մահճից ելած –

Ես իմ դիմա՛կը կաղճաաեմ

Եվ դիակս - տեսլահարված։

 

Պատրանք չկա՛, չկա՛ ցնորք –

Կա ծանակում - ծպտյալ Չարի։

Դժոխային մի անցումով

Կմերձենամ ես հանճարին։

 

Ես ասուպ չեմ։–– չեմ նայի ետ։

Ես չե՛մ լինի։ – Ոգիացած

Ես կթռչեմ իմ աստղի հետ,

Ծաղկավիժի եթե հանկարծ։

 

Աստեղային հեծվորի պես

Կապավինեմ ընկնող նավին։–

Ահա այսպես, ահա այսպես

Ես կդառնամ քաջքաքամի։

 

Թե ծիածան անգամ չկա,

Ու թե չկան - չար ու բարի –

 Կա շողշողու՛՛ն, հազարաչյա՛

Բռնակալս - քաջքաքամին։

 

Էլ, ուրեմն - ի՞նչ կա - ոչի՛նչ,

Վերջը մեկ է – դա՜րձ է դարի։

Եվ աննկատ անցումը ջինջ –

Լուռ մերձեցումն է - հանճարի։

 

 

ԳՈՀԱՐԻԿ

 

Ասի՝ աղջի, ասավ` համմե՜...

ԳՈՒՍԱՆԱԿԱՆ

 

Աղջի՜կ, դու նման ես

Գարնան խաղողի տերևի,–

Քեզ շա՜տ կսիրեմ երևի,

Հենց մեծանաս։

 

Աղջի՜կ,

Ես գարունիդ հասած

Խաշամ եմ,

Չե՛սցքրի դու սրտիս

Աշունը,

Քեզ կփախցնեն երևի,

Հենց մեծանաս։

 

 

***

 

Բանաստեղծ

ԳԱԳԻԿ ՍԱՀԻՆ3ԱՆԻ հիշատակին

 

1

Իմ կյանքի ելմաններին

Ես իջա - էջվոր մի մարդ,

Գիտեի, իմ նմաններին

Չի հասնում երկրային դատ։

 

Իմ կյանքի ելմաններից

Հոգի՜ս է ճախրում ի վեր,

Չիմանա՞մ, էս իմ երկրից

էջվորին - կընդունե՞ս, Տե՜ր։

 

 

 

ԴԻՄԱԿՆԵՐ

2

 

Դիմակի դեմքին դիմա՜կն է եղել,

-Ի՞նչ կա մթան մեջ, դիմակի ներսում,–

Քրմերի ձեռքով սրբազնագործված –

Հանված աչքերը սեր են աղերսում։

 

Դարն անցողիկ է։ Ես ես չե՛մ - չկամ,

Հիշողություն եմ դարի մեջ թևող,

Իմ հիշողության թևերի վրա

Դու - իրողություն քնքշորեն տևող։

 

Էլ քուրմ չի լինի, չի՛ եղել, չկա՛,

Դիմակներն էլի սե՜ր են աղերսու՛մ,

Եվ տիեզերքի մի ներհուն ներսում

Քո ձայնն է պահված, ձայնդ իրական։

 

 

***

 

3

 

Մահացած վերքեր չկա՛ն-չկա՜ն,

Կան մահացու՜ վերքեր,

 Մահացած երգեր չկա՛ն - չկա՜ն,

Կան մահացու՜ երգեր,

Կյանք ու մահ մեկտե՜ղ են –

ասված է,

Մահացած հերկեր չկա՛ն-չկա՜ն,

Մեկ հերկ կա միայն -

Աստծու՜ց է։

 

 

ՀՈՒՇԱՊԱՏՈՒՄ

 

Ո՞նց չիմացա ես անունը այն աղջկա,

Որ ծնվել էր Օլիմպոսի փրփուրներից.

Ո՞նց չիմացա՝ աղջնակն այդ կա՞, թե՞ չկա,

Տեսա՞ նրան, ինքն ինձ տեսա՞վ հեռուներից։

 

Ե՛ս եմ՝ հեռու՛, ե՛ս` Մասիսի ձյունե տապան,

Բայց նա՛ հյուսեց ճակատագիրն իմ մսրդեղեն: -

Կա՞ր, թե՞ չկար։ Ես կամ։– Այսքան

Հարց ու կարոտ ո՞վ հղեց ինձ։–

 

Ես՝ գլխաբա՛ց– մահից անդին։

Ես` գլխահակ - կյանքից անդին: -

Ո՞նց չիմացա լուսե անունն այն աղջկա,

Որ ծնվել էր Օլիմպոսի փրփուրներից։

 

 

***

 

1

 

Սարսուռնե՜րս - նրանք ճախրում են հիմա

Վրաններին այգի, որպես նվագներ։

Ե՞րբ էր - Այգը հուսահատ էր ու ամա,

Տրտում էին ծնծղաները ու անսեր։

 

Լի ու արբշիռ շառագույնի երազով –

Ալանների դստերն, ահա, գերեվար՝

Նավազներս են նավը դրած բերում ծով,

Արևներ են բերում, Լույսերն իմ վարար։

 

Լույսի անվերջ խրախճանքներ են ահա

Ուրախության շքամուտքերն արևի,

Սարսուռներս - նրանք ճախրում են հիմա

Իմաստնության ոլորտներում ու գոյի։

 

Նավազնե՜ր իմ, բացե՛ք ընթացքը նավի,

Ես մեկնում եմ գիրկն հեթանոս արևի։

 

2

 

Սանդալներն հանեցին աստվածներն հեթանոս,

Վայելքները վերին մոռացան,

Երկրներ ճախրեցին - երկրներ բարբարոս,

Տեսան մեղկ ստվերներ ցիրուցան։

 

Աղմուկով բարձրացան շքամուտքը երկրի,

Լույսերից ոսկրերի կուրացան,

Ու դողդոջ քայլերով մահամերձ ծերուկի

Սահեցին, սահեցին - ու անցան։

 

Իմ բարի, իմ բարի, իմ բարի ծերուկներ,

Նավազները անժամ մահացան,

Երկնքից չեն ծորում հեթանոս նվագներ

Եվ երկիրն է թվում մահարձան։

 

Լուսաբացը, երբ շրջեց լույս երեսը ինձից,

Ու մարեց աստղաբույլն իմ – Ջրհոս,

Յոթնաբույր աստղալու՜յս թեքվեց իմ հնձանից –

Սանդալներն հանեցին աստվածներն հեթանոս։

 

3

 

-Սիրու՞մ եք տափաստանը,– ասում եմ,–

Վարգեցեք, ուրեմն, ինչպես ձի։

Ես հիմա, իմ հեռվից դեռ լսում եմ

 Տրոփյունը, խրխինջը ձեր ձիգ։

 

Ասում եմ.– վայրի՞ է մորմոքը,

Լսու՞մ եք կանչերը վերձիգ,

Ուրեմն սուրացեք, և ի՞նչ հոգ, թե

Սահանք է, կամ վտառ է մաղձի։

 

-Իզուր են,– ասում եմ,– ձեր կանչերը,

Նվաստ են ձեր աչքերը անծիր,

Երր թվում է, թե մեկը խաչվել է –

Մարսելով վայելքները վարձի։

 

Ու իզուր են հիմա իմ ձեռքերը

Թրատում ճամփաները դարձի։

 

 

4

 

Սա հուշ չէ արդեն։ Ես անվերջ ուզում եմ լսել

Քո անունը։

Վարագույրը հուշի պատռված է, ինչպես հնացած

առագաստ։

Քամին մոլեգնում է, սակայն խարսխված է

հմայված նավը -

Ես լսում եմ Քո անունը - որ աստղային ուժով

խարսխել է հոգիս։

Տուր ինձ լեգենդի սրինգը։ Ես ուզում եմ լսել

հեքիաթների կղզու          

երգը–

Առավոտյան, երբ նավազները սկսում են

կարկատել ուռկանները,

Եվ երեկոյան, երր լույսերը լքում են ձկների

աչքերը։

 

Ամռան երգը

 

5

 

ԱՌԱՎՈՏ

 

Քամի՛,

Բե՛ր քո թևերին իմ ամառը։

Թալ քո ափերը լայնանան

Ինչպես հովիտներ

Կամ ինչպես բիբ։

Ես տեսնում եմ արդեն։

Քո հպումից փշաքաղվում են

Բոլոր ծաղիկները,

Եվ աղջիկները ստինքներն են

Բացում քո դեմ։

Քամի՛,

Բե՛ր քո թևերին իմ ամառը։

 

ԿԵՍՕՐ

 

Օրը չի վախճանվի տերևների գրկում,

Ստվերների շարժումը չի դանդաղի

Հիմա։

ժամանակի՛ ոգի,

Մենք հակվել ենք

Քո հին, բարի խանձարուրին,

Ու երկնքից ճերմակ ծաղիկներ են թափվում։

 

 

ԵՐԵԿՈ

 

Եվ բա՛ց քո աչքերը, ժամանակի՛ ոգի.

Եվ երկնքից թափվող ճերմակ ծաղիկները

Թող մեզ օծեն հիմա -

Դեռ աշնան ոսկին չժողոված,

Դեո աշնան ոսկին չժողոված։

 

6

 

Այս առավոտ լույսի շողը սահեց մայթերն

ի վար,

Այս առավոտ լույսի շողը սահեց մայթերն

ի վեր.

Ու բարություն իջավ հոգնած հողին,

Որ պահել էր շունչը։

 

Որ պահել էր շունչը

Մի ոտքի վրա թռչկոտող

Աղջնակի թևերի խաղին հնազանդ։

 

Մի բարություն իջավ,

Որ աղջնակի թևերին նման էր...

 

Այս առավոտ ես լսեցի քո քայլերի ձայնը,

Որ գալիս էր հեռու ու մոտ երկրներից -

Եվ իմացա, որ արդեն մոտենում ես։

Այս առավոտ բոլոր արձանները

Խնդրեցին վայր բերել իրենց պատվանդանից՝

Եվ ես ասացի՝ իջե՛ք, պահն է։

 

Այս առավոտ լույսի շողը սահեց մայթերն

ի վար,

Այս առավոտ լույսի շողը սահեց մայթերն

ի վեր,

Ու բարություն իջավ հոգնած հողին։

Մի բարություն իջավ,

Որ աղջնակի թևերի նման էր։